คุณสมบัติของผู้สอนคนอื่น ๑
1. อตฺตานเมว ปฐมํ ปฏิรูเป นิเวสเย อถญฺญมนุสาเสยฺย น กิลิสฺเสยฺย ปณฺฑิโต
คนฉลาด ควรตั้งต้นไว้ในคุณอันสมควรเสียก่อนเถิด แล้วจึงพร่ำสอนคนอื่นในภายหลัง จึงไม่ลำบากใจ (บางท่านแปลว่า จึงจะไม่เศร้าหมอง )
(จาก ติ.ชา.น.๒๑๑,สัตก. ชา น.๑๓๙ และ ธ.ขุ.)
พึงอวยโอวาทไว้ ในตนก่อนนา
จึงสั่งสอนสาธุชน ทั่วหล้า
แต่แรกเร่งผจญ จิตอาต-มาแฮ
สัตว์อื่นหมื่นแสนอ้า อาจแท้ทรมาน
(โลกนิติ ๒๒๙)
“คนที่ตั้งตนเป็นครูบาอาจารย์เที่ยวเทศนาสั่งสอนเขานั้น ตนจะต้องเป็นผู้ประพฤติได้ในสิ่งเหล่านั้นเสีย
ก่อน ถ้าตนเองยังสละเสียซึ่งสิ่งชั่วร้ายเหล่านั้นไม่ได้อยู่ตราบใด คำเทศนาสั่งสอนเขานั้น ก็เท่ากับประจาน
ตัวเอง อนิจจา”
เรื่องในหมวดเดียวกัน
![วจีกรรม [2] ไม่ต้องเปิดปากก็ทำได้ อ่านว่า วะ-จี-กำ แยกคำเป็น วจี + กรรม](http://dhamma.serichon.us/wp-content/uploads/2018/04/2018-04-24_015854-660x363.jpg "วจีกรรม [2] ไม่ต้องเปิดปากก็ทำได้ อ่านว่า วะ-จี-กำ แยกคำเป็น วจี + กรรม")
